Harvest - Augustus 2024 - Mentormindset en On the edge

De generatie die tussen 1997 en 2012 is geboren heeft een slechte naam. Gen Z’ers zouden onverschillig en overgevoelig zijn, en zich zo bevoorrecht voelen dat ze onmogelijk te managen zijn. Maar klopt dat denkbeeld ook, of berust het op een vooroordeel van eerdere generaties? In De mentormindset betoogt de Amerikaanse hoogleraar psychologie David Yeager dat het motiveren van jongeren vooral misloopt op het gebied van communicatie. In het bedrijfsleven hebben leidinggevenden van boven de dertig vaak nog de neiging om opbouwende kritiek te verpakken in twee (doorgaans obligate) positieve opmerkingen. Zo’n ‘compliment sandwich’ is bedoeld om een atmosfeer van psychologische veiligheid te creëren, maar wordt door de jongere generatie vaak ervaren als neerbuigend.

kiezen tussen twee kwaden

Managers krijgen daardoor regelmatig het gevoel dat ze moeten kiezen tussen twee kwaden: aardig blijven en slechtere prestaties voor lief nemen, of hogere eisen stellen met het risico om op een tere ziel te stappen, aldus Yeager. Wat ze daarbij echter niet beseffen is dat de Gen Z’er zich op dat moment slechts bezighoudt met één enkele vraag: denkt deze persoon die macht heeft over mijn leven dat ik competent ben? Als een leidinggevende een beoordelingsgesprek op deze wijze weet te framen ontstaat er echter ruimte voor wat Yeager omschrijft als ‘wijze feedback’: een manier om de betrokkenen de waarheid te vertellen over wat ze beter dienen te doen, waarbij tegelijkertijd ook hun potentieel wordt onderkend.

Wijze feedback

Yeager, die verbonden is aan de Universiteit van Texas, verwijst hierbij onder meer naar een onderzoek dat hij verrichtte op een lagere school. Daarin vroeg hij een aantal leraren maatschappijleer uit groep 7 om kritische kanttekeningen te zetten bij een essay-opdracht van hun leerlingen, zoals ‘leg dit idee verder uit’ of ‘herschik die zin’. De helft van de klas kreeg vervolgens een handgeschreven briefje met de tekst ‘ik geef je deze opmerkingen omdat ik erg hoge eisen stel en ik weet dat je die kunt halen’, terwijl de andere groep het moest doen met de woorden ‘ik geef je deze opmerkingen zodat je feedback krijgt op je opstel’. Wat bleek: de leerlingen die ‘wijze feedback’ kregen waren twee keer meer genegen om hun essays te verbeteren dan de controlegroep. In plaats van de moeilijke spagaat te zoeken tussen betuttelen en vertroeteling adviseert Yeager managers om zich een mentormindset eigen te maken, die zich vormt rondom het stellen van vragen, transparantie over de doelen, en het hooghouden van de lat. Uiteindelijk willen jongeren in hun opvattingen gevalideerd worden, aldus Yeager. ‘En respect motiveert.’

Topje van de ijsberg

In haar boek Casino Capitalism vergeleek de Britse econome Susan Strange in 1986 het westerse financiële systeem met een enorm gokpaleis, dat buiten de controle van de toezichthoudende regeringen dreigt te raken. Bijna veertig jaar later, in een wereld die steeds meer wordt gedomineerd door voorspellende kunstmatige intelligentie, borduurt Nate Silver op die gedachte voort. In On the edge beschrijft de Amerikaanse pokerspeler en oprichter van de politieke voorspellings-website FiveThirtyEight hoe niet alleen de beurzen, maar ook de rest van de economie langzaam maar zeker binnen het invloedsveld van gokkers is gekomen. Durfkapitalisten, tech-ondernemers en crypto-criminelen als Peter Thiel, Elon Musk, en Sam Bankman-Fried vormen wat dat betreft nog maar het topje van de ijsberg. Ook filosofen en politici, op zoek naar moeilijk te voorspellen inzichten die tot een winstgevende gokstrategie op de lange termijn kunnen leiden, delen de wereld in op basis van waarschijnlijkheden en ‘verwachte waarde’.

In deze hyper-kapitalistische samenleving streeft zelfs de liefdadigheid naar een maximaal rendement, aldus Silver, die met The signal and the noise in 2012 al een bestseller schreef over de mogelijke toepassingen van big data. Zo stellen voorstanders van ‘effectief altruïsme’ dat het ethischer is om een Rembrandt uit een brandend gebouw te halen dan om een voor je ogen verdrinkend kind te redden, omdat met de opbrengst van een oude meester hele volksstammen een wisse hongersdood bespaard kunnen blijven.

Harris

Wie zou zo’n samenleving moeten leiden? Het schept wellicht geen verwondering dat mensen als Peter Thiel en Elon Musk de voorkeur geven aan een man als Donald Trump, die zelf ook niet wars is van de nodige risico’s. Volgens Silver, die FiveThirtyEight inmiddels geleden aan Disney heeft verkocht, maar op eigen titel nog steeds politieke voorspellingen doet, maakt zijn Democratische uitdager Kamala Harris vooralsnog een iets grotere kans. Voor het doemscenario dat hij schetst zal het waarschijnlijk weinig uitmaken: ook Harris onderhoudt warme banden met de gok-kapitalisten van Silicon Valley.

Dit artikel staat in het Septembernummer van Managementboek Magazine. Deze editie lees je hier >